Komşumuzun bir kızı var. Adını sizlerle paylaşmaktan bile çekiniyorum, bağışlayın beni.

Bu sabah beni uyandırmadan işe gitti. Giyindiğini duydum, ama kalkmadım.

Benim yerime düşünen bir kitabım, vicdanımın yerini tutan bir din adamım, perhizim ile ilgilenerek sağlığım için karar veren bir doktorum oldu mu, zahmete katlanmama hiç gerek kalmaz artık.

Emekli öğretmen, Mehmetçik’in gözyaşlarını kâğıt mendille silerken eşiyle birlikte ağlıyordu.Bunlar mı “bindirilmiş kıtalar”, söyler misiniz?